Özlemek,kelebeklerin kanatlarını yoruyormuş.

Özlemek,kelebeklerin kanatlarını yoruyormuş.

Özlemenin tanımı yokmuş. Nasıl olsun ki ?
Bunu anlatmanın ne kadar güç olduğunu kelimeleri toparlarken anladım. 
Özlediğim bir adam adam var,evet.
Cumartesi sabahları erkenden uyanmayı hiç yadırgamadan kalktığımda elimde poğaça ve simitlerle Ona gittiğimde kapıyı açışında ‘günaydın’ demeyi özledim.
Sesimin o an ki sessizliğini.
Yeni uyanmış ve geceden kalma yorgunluğunu belli eden gözlerini kaşırken,dudaklarına günaydın öpücüğü kondurmayı özledim.
Yatağına uzandığımızda yaptığımız yaramazlıkları,sohbetlerimizi,sessizliğimizi özledim. Kış günü beni üşüten havaya inat uyuduğumuz yatakta beni ısıtışını özledim.
Hiç üşenmeyip sıcacık ellerini üşüyen vücudumda uzun uzun sarışını özledim.
Bazen saçlarımla oynar,bazen saçlarımın yüzüne gelmesinden şikayet edişini özledim.
Bana ‘her şeyimsin’ dediğini hatırlıyorum. 
Kendimi hiç bu kadar mutlu hissetmemiştim.
Bana kullandığı hitapları özledim.
Biz öyle güzel ve özeldik ki kimse bilmesin diye adını bile herkese söylemezdim.
Beraber yemek yemelerimiz vardır bir de.
Isırdığı lokmaları bana da tattırırdı mutlaka.
Bir de cumartesi sabahları hep süt içerdik.
Dudaklarımıza beyaz bıyıklar çıkarırdı, gülümserdik. 
Her şeyi anlatmak istiyorum. 
Her anı satırlarıma döküp tekrar yaşamak istiyorum.
Ama satırlardan bile kıskanıyorum Onu. 
İlk günler mesela ne güzeldir.
Bana söylediği her şeyi hatırlıyorum. 
Onunla geçirdiğim her dakikayı.
Şimdi çok özlüyorum . 
Hiçbir şeyi böyle özlemediğimi fark ettim.
Bu ‘mükemmel’ diye adını koyduğum adamın her şeyi iken,hiçbir şeyi olmak kadar canımı bir şey yakmamıştı.
Keşke Onu üzmeseydim,keşke o da beni üzmeseydi.
Bana kendimi her an özel hissettiren adam,artık bir hiçten sayıyordu beni.
yine çok özledim.
her şeyden çok özledim.
her şeyden.
özledim . çok özledim seni.
‘bu kadar mükemmel olmak zorunda mısın ?’